Geen Olympisch Kwalificatie Toernooi, Geen Paralympische spelen in Parijs

Doel was om dit te gaan halen via het Olympisch Kwalificatie Toernooi, wat eind mei wordt gespeeld in Thailand. Via de wereldranglijst ging mij dat niet lukken omdat alleen de nummers 1 t/m 5 van de wereldranglijst direct zijn geplaatst voor de Paralympische spelen.

Alles heb ik ingezet om 4 toernooien te spelen en daarop goed te presteren zodat de bondscoaches mij zouden kiezen om Nederland te vertegenwoordigen, net zoals ik gedaan heb op het OKT voor Tokyo 2021. De bondscoaches moesten kiezen tussen mij en Sem Roelofs, beide uitkomend in Klasse 5 rolstoel. Er mag maar één speler per handicap klasse worden geselecteerd. Als je bent geselecteerd dan moet je dit OKT ook winnen anders heb je alsnog geen ticket voor de Paralympische spelen in Parijs.

Zelf was ik op redelijk niveau op deze 4 toernooien (Brazilië, Spanje, Polen en Montenegro). Daar tegenover stond Sem die in Spanje en Polen wint van de nummer 4 van de wereldranglijst. Hierdoor heeft hij veel punten binnengehaald voor de wereldranglijst en dus is het verschil tussen Sem en mij groter geworden t.o.v. 2023.

Goed van Sem natuurlijk. We trekken al sinds 2014 met elkaar op en tot Tokio kon ik hem voorblijven maar daarna heeft hij verbetering laten zien, die bij mij minder snel ging, waarbij ik mijn blessures absoluut niet als excuus wil gebruiken.

Na Montenegro (nu dus) is gekozen voor Sem Roelofs, ontzettend jammer, klote, etc. voor mij want dan overheerst allereerst het gevoel van teleurstelling van het niet halen van het OKT, en daarmee dus ook niet de Paralympische spelen. Nu blijf ik met lege handen en kan ik na 10 jaar als topsporter te hebben geleefd en gewerkt zeggen dat ik nooit zal deelnemen aan een wereldkampioenschap of Paralympische Spelen.

Wel is het zo dat de volgende positieve punten de boventoon voeren nu ik er even over na heb kunnen denken;

• Met mijn handicap, de Hemofilie en gewrichtsaandoeningen, met daarnaast de keuze om in een rolstoel te gaan spelen heb ik laten zien dat je ondanks je beperkingen meer kunt dan je denkt door het gewoon te doen, hard te werken en erin te geloven.
• Veel nieuwe mensen heb leren kennen over de hele wereld met elk hun eigen verhaal van de handicap die ze hebben, en vooral dat ze met handicap heb leren leven en kijken wat ze wel kunnen en niet wat ze niet kunnen.
• Om leren gaan met teleurstellingen en wanneer het even tegen zit, doordat je niet zo snel verbetering ziet in je niveau. Hiermee word je tijdens wedstrijden en toernooien ongenaakbaar geconfronteerd. Dan is het ‘streep eronder en verder kijken!’
• Eén van die teleurstellingen kan een blessure zijn. Die hebben mij vooral de laatste twee jaar parten gespeeld. Door alleen al je handicap (door de hemofilie, artrose in armen, benen en enkels) kun je die oplopen en moet je ongewenst rust nemen. Het belangrijkste woord is in dit alles is ‘accepteren’ (wat natuurlijk niet eenvoudig is en dit heb ik zelf ondervonden)

Het waren fantastische 10 jaren, die heel intensief zijn geweest, alles gegeven, er alles aan gedaan en ervoor gelaten om mijn doel te behalen. Rekening houden met verjaardagen, niet naar feestjes kunnen gaan van familie en vrienden omdat je er niet bent of omdat ik mijzelf wilde sparen voor een vertrek naar welk toernooi dan ook. Ik kom er ook pas na een aantal jaren (eigenlijk wel 8 jaar) achter dat rust nemen ook goed is!

Veel landen bezocht in die 10 jaren waaronder ook vele landen waar ik normaal niet zou zijn geweest. Het waren vele vlieguren, reisuren, kilometers onderweg zijn. Maar ook onvergetelijke ervaringen die ik deels ook samen met Ilonka (mijn steun en toeverlaat) heb mogen beleven. Dat zijn herinneringen die ik (we) zeker niet zullen vergeten.

Een kort overzicht van de landen waar ik geweest ben:

Frankrijk	Slovenië
Hongarije	Slowakije
Duitsland	Spanje
België	Thailand
Italië	Polen
China	Japan
Indonesië	Zweden
Amerika	Noorwegen
Brazilië	Costa Rica
Taiwan	Mexico
Tsjechië	Finland
Montenegro	Griekenland
Egypte	Servië

 

En het is niet zo dat het allemaal voor niets was. Naast de geweldige ervaringen heb ik de volgende medailles behaald:

2016 – China Open	Brons enkelspel
2016 – US Open	Brons enkelspel
2017 – Belgian Open	Brons enkelspel
2017 – Belgian Open	Goud Teams
2018 – Spanish Open	Brons enkelspel
2018 – Spanish Open	Zilver Teams
2018 – Spanish Open	Brons Teams
2018 – Thailand Open	Brons enkelspel
2018 – Thailand Open	Goud Teams
2019 – Polish Open	Brons Teams
2019 – Polish Open	Brons enkelspel
2019 – Egypt Open	Brons enkelspel
2019 – Japan Open	Brons Teams
2019 – Bangkok Open	Brons Teams
2019 – Dutch Open	Brons Teams
2019 – Costa Rica Open	Brons Teams
2019 – Costa Rica Open	Brons enkelspel
2022 – Mexico Open	Brons enkelspel
2022 – Mexico Open	Zilver gemengd dubbel
2023 – Tsjechië Open	Brons gemengd dubbel

 

Dit alles was niet mogelijk geweest zonder de donateurs, sponsoren en bestuur, die mij vanaf de oprichting van Stichting  Rolstoeltafeltennisser Gerald van Grunsven, eind 2017, hebben gesteund en hebben aangemoedigd financieel, via social media en op de fan-avonden. Jullie zullen mij altijd bijblijven.

En nu?

Na deze 10 jaar is het duidelijk dat ik misschien wel zou willen gaan voor de Paralympische Spelen van Los Angeles in 2028, maar eerlijk gezegd is dat niet realistisch.

Wat dan wel? Vooral eerst gaan genieten van de rust en niks te hoeven presteren de komende maanden, had dat graag wel gedaan in Parijs, maar dat is nu afgesloten.
Er zijn vele verschillende opties die nu in mijn hoofd circuleren. Bijvoorbeeld:

• Wil graag andere rolstoel tafeltennissers via mijn Stichting in Nederland mijn ervaringen overbrengen en training gaan geven. Individueel, als groep of bij een vereniging.
• Coachen van tafeltennisspelers/speelsters zal ik zeker blijven doen
• Game11/Butterfly Nederland (tafeltennis winkel in Zeist) bijstaan en helpen waar mogelijk
• Blijf zelf uiteraard tafeltennissen. Sparren op Papendal, vooral voor Sem Roelofs die nog 4 jaar verder gaat om 2028 te gaan halen, of wellicht nu ook al Parijs.

Tot slot kan ik zeggen dat ik alles gegeven heb, en er echt alles aan gedaan heb wat binnen mijn mogelijkheden lag om de Paralympische Spelen van Tokio, dan wel nu Parijs, te halen. En dit is wat het is!

Het was een fantastisch project en avontuur, waar ik veel levenservaring bij heb opgedaan, en dan wil ik vooral Ilonka bedanken, want voor haar was het ook zeker niet makkelijk dat ik in die 10 jaar zo vaak weg was van huis en haar! Leuk was het voor ons beide dat door mijn topsportleven we ook samen veel van de wereld hebben gezien. Ilonka reisde dan 1 keer per jaar met mij mee en plakten we er na een toernooi een weekje privé-vakantie achteraan. Daardoor zijn we op plekken geweest en hebben we culturen gezien, waar we anders zonder deze keuze van 10 jaar terug nooit geweest zouden zijn waarschijnlijk.

Daarnaast wil ik nogmaals jullie ook allemaal bedanken die mij in deze reis gesteund hebben. Hetzij via donaties, sponsoring, regelwerk, gewone ondersteuning, etc.
Zonder jullie was het allemaal voor mij ook niet mogelijk geweest om dit 10 jaar vol te houden.
Het doel is helaas niet bereikt, maar de vriendschappen, ervaringen, herinneringen blijven overeind.
En het is nog lang niet voorbij.
Ik ga wel weer een volgend project starten waarschijnlijk, alleen weet nog niet wat en wanneer. Maar ik zal me in blijven zetten voor de sport en de mogelijkheden die mensen met een handicap hebben. Ook daarvoor ga ik jullie via dezelfde bekende kanalen van op de hoogte houden.

BEDANKT ALLEMAAL!

Gerald en Ilonka van Grunsven