Een nieuwe strijd

De weg omhoog was nu definitief ingezet, zo leek het. In september moest Gerald voor een eerste keer naar de bedrijfsarts en pakte hij ook het coachen weer op. Het bezoek aan de bedrijfsarts in Nijmegen werd enorm lachwekkend. Gerald en Ilonka kwamen aan bij een oud herenhuis voor deze afspraak. Zonder lift en met trappen. Een onbegrijpelijke locatie voor een afspraak met iemand in een rolstoel…

Een paar dagen later ging het opnieuw helemaal mis. Volledig onverwacht kreeg Gerald opnieuw een bloeding in de linkerknie. Opnieuw was de locatie niet thuis in bed, maar nu tijdens het coachen in Geleen. De hele mallemolen begon opnieuw. Een ambulance kon hem niet helemaal naar Herpen vervoeren en dus werd het een pijnlijke rit van 2 uur op de achterbank van zijn eigen auto. Opnieuw was daar veel onzekerheid, want hoe kon dit nu weer gebeuren….

Eigenlijk was er helemaal niets onzeker, want nu er na de embolisatie opnieuw een bloeding kwam, werd het onvermijdelijk. Gerald moest er aan geloven. Op 5 november 2013 zou hij een knieprothese krijgen. Dat moest en zou pas echt een einde maken aan de bloedingen in de linkerknie.

Een nieuwe knie, met nieuwe kansen

De dag die een einde maakte aan de ellende van de laatste maanden, was tegelijkertijd natuurlijk ook de dag waarop een nieuw leven begon voor Gerald. Vlak voor de operatie leek hij erg bewust van dit kantelpunt in zijn leven, uiteraard nog onwetend van de toekomstige rolstoel tafeltennisplannen. De operatie verliep goed en ook het herstel en de revalidatie verliepen zoals gewenst.

Zijn gedachtes op de dag van de succesvolle knie operatie beschrijft Gerald zelf als volgt:

OPERATIE 5 november 2013

Die dag zal ik nooit vergeten, uiteraard moest ik heel vroeg of juist laat die dag omdat de operatiekamer na mij die dag niet meer gebruikt mocht worden omdat ik MRSA had.

Mij werd verteld dat het iets later ging worden, maar opeens kwamen ze vertellen dat ik eerder kon. Blij maar ook weer onverwachts, en dus zenuwachtig. Ik hield mezelf voor dat het moest gebeuren, dus even doorbijten en het laten gebeuren en er vanuit gaan dat het goed komt. Ademhaling rustig houden en ik zag het dus als een tafeltennis wedstrijd. Mind set: positief denken. Ik was klaar gemaakt voor de operatie en ging naar de operatiekamer , maar eerst in de klaarlig ruimte waar ik even tussen de andere lag, dat bleek fout te zijn omdat ik MRSA had, en toen ging het snel want mocht ik voor.

Toen werd ik in de operatie kamer gereden en vond het net een slachterij, daar was ik vaak geweest en zag nu alles wat ik daar ook altijd zag, veel roestvrij stalen materialen, rekken en karren. Anesthesisten kwamen wel met 3 personen, een oudere dame en 2 andere die waren heel jong en leken mij wel stagiaires. Vond dat ook een beetje eng, maar viel uiteindelijk wel mee. Toen kwam de chirurg, die heel grappig probeerde te zijn en vroeg of ik één of twee knie protheses moest ontvangen. Ik zei: ‘nee één, de linker. De chirurg zei: Okee, nou ik vraag het omdat ik jaren terug altijd 2 knieën tegelijk deed en dan ook nog enkelgewrichten moest vastzetten . Toen dacht ik nog: ‘ja dat weet ik wel, in de jaren 90, toen hebben ze mij dat ook gevraagd of ik dat wilde.’ Nu is het 2013 en gebeurt het pas , dat heb ik toch mooi meer dan 15 jaar met mijn eigen knie kunnen doen . Trots op mijzelf