Handhaving in 1^e Bundesliga nu echt een feit

Een week na het toernooi in Italië stond er alweer een speeldag in de 1^e Bundesliga rolstoeltafeltennis op het programma. Aan de formaliteit van handhaving op het hoogste niveau is daar met succes voldaan. Echter, de balans tussen belasting en belastbaarheid werd wederom op de proef gesteld. Het afgelopen toernooi in Italie en een valide competitiewedstrijd er direct achteraan, inclusief een lange autorit, zaten nog vers in de armen. Hierdoor was tussentijdse opgave tijdens deze Bundesliga speeldag onvermijdelijk. Gelukkig was handhaving toen al een feit.

Op papier was het een uitdagende speelronde in Kornwestheim. Gerald en Andre (nummer 6 in de ranking van 8 teams) moesten aantreden tegen Borussia Dusseldorf (nr. 1), Frankfurt (nr. 4) en Bayreuth 1 (nr. 5). In de eerste ontmoeting tegen deze laatste tegenstander begon ik erg sterk. Met de positieve gedachte van het toernooi in Italie nog in het achterhoofd speelde ik vol overtuiging. Enkele maanden geleden verloor ik van Ditmar Kober nog in vijf spannende sets. Nu won ik met 3-0! Erg blij mee en wederom een signaal dat ik vooruitgang boek.

Helaas verliep de verdere ontmoeting minder goed. Andre was niet in grootse doen en verloor nipt zijn enkelspel. In de dubbel waren we niet slecht, maar op de belangrijke momenten konden we niet doordrukken en hadden we wat pech, 1-3 verlies met close setstanden. Mijn eigen enkelspel wedstrijd tegen Gurtler verliep minder goed dan de eerste. De ervaring kwam er goed uit bij de Duitser en ik speelde niet scherp genoeg, 1-3 verlies. Andre verloor ook zijn laatste partij, waardoor we uiteindelijk met de hard cijfers van 4-1 ten onder gingen.

In de volgende ontmoeting tegen Dusseldorf begon ik last te krijgen van mijn rechterarm. De 1,5 uur pauze had me niet goed gedaan. Valentin Baus was er bovendien erg op gebrand om even te laten zien dat hij dit keer minder moeite met mij ging hebben dan in Italie. Hij speelde relaxter en beter dan toen, en ik was niet meer top vanwege die arm, 0-3.

Vervolgens in de dubbel en het tweede enkelspel werd de pijn in de arm echt hevig. Mijn teamgenoot Andre had al meerdere malen aangegeven dat ik beter kon stoppen, want we hadden ons inmiddels veilig gespeeld en dus stond er niets meer op het spel. Ik wilde doorgaan, want opgeven…dat woord ken ik eigenlijk niet. In het tweede enkelspel tegen Sandra Mikolaschek vechte ik mezelf na een 2-1 achterstand met bloed, zweet en tranen nog naar een vijfde game. Maar toen ging het eigenlijk echt niet meer en besloot ik toch gehoor te geven aan Andre, die me zowat achter de tafel vandaan trok.

Ik moest opgeven en de laatste ontmoeting tegen Frankfurt hebben we niet meer gespeeld. Een treurig einde van het Bundesliga seizoen, maar toch zijn we bovenal tevreden met het lijfsbehoud. Op maandag kwam ik erachter dat het een wijs besluit was om te stoppen, want mijn therapeut vertelde me dat ik een beginnende tennisarm had opgelopen. Gewoon even te veel belast, denk ik dan. De arm even enkele dagen rust geven dus en bijkomen van deze drukke periode!